Η παράλυση του λάρυγγα είναι μια παθολογία που επηρεάζει την ανώτερη αναπνευστική οδό στην οποία οι χόνδροι του λάρυγγα δεν ανοίγουν (απάγονται) σωστά κατά την εισπνοή. Μπορεί να έχει συγγενή ή επίκτητη προέλευση και, με τη σειρά του, μπορεί να είναι μονόπλευρη ή αμφοτερόπλευρη. Σε ζώα που παραμένουν ασυμπτωματικά, δεν απαιτείται θεραπεία. Ωστόσο, σε εκείνους τους ασθενείς στους οποίους η νόσος προκαλεί αναπνευστική ανεπάρκεια που θέτει σε κίνδυνο την ποιότητα ζωής και την ευημερία του ζώου, είναι απαραίτητο να πραγματοποιηθεί επαρκής χειρουργική θεραπεία.
Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για την λαρυγγική παράλυση σε σκύλους, συνεχίστε να διαβάζετε το παρακάτω άρθρο στον ιστότοπό μας όπου εξηγούμε ποια είναι τα συμπτώματά της, αιτίες και θεραπεία.
Τι είναι η λαρυγγική παράλυση σε σκύλους;
Η παράλυση του λάρυγγα είναι μια αποφρακτική διαταραχή των ανώτερων αεραγωγών στην οποία οι αρυτενοειδείς χόνδροι του λάρυγγα δεν ανοίγουν (απάγονται) σωστά κατά τη διάρκεια εισπνοή, λόγω απώλειας νεύρωσης του ραχιαίου κρικοαρυτενοειδούς μυός.
Ο ραχιαίος κρικοαρυτενοειδής μυς είναι υπεύθυνος για την κίνηση του λάρυγγα. Όταν η εννεύρωση αυτού του μυός χαθεί, η συστολή του αναστέλλεται και ατροφεί. Κατά συνέπεια, οι αρυτενοειδείς χόνδροι του λάρυγγα δεν ανοίγουν σωστά και η γλωττίδα (άνοιγμα του λάρυγγα) στενεύει κατά την εισπνοή, αυξάνοντας την εισπνευστική προσπάθεια.
Ανάλογα με τους μύες που έχουν προσβληθεί, βρίσκουμε τους ακόλουθους τύπους λαρυγγικής παράλυσης σε σκύλους:
- Αν επηρεάζεται μόνο ο ραχιαίος κρικοαρυτενοειδής μυς στη μία πλευρά του λάρυγγα (μονόπλευρη), μιλάμε για λαρυγγική ημιπληγία.
- Αν προσβληθούν οι μύες και στις δύο πλευρές του λάρυγγα (αμφίπλευρα) μιλάμε για πλήρη παράλυση.
Πρέπει να σημειωθεί ότι η παράλυση του λάρυγγα είναι μία από τις αλλοιώσεις που μπορεί να αποτελέσουν μέρος του βραχυκεφαλικού συνδρόμου, καθώς υπάρχει στο 30% των σκύλων που πάσχουν από αυτό το σύνδρομο.
Συμπτώματα λαρυγγικής παράλυσης σε σκύλους
Τα κλινικά σημεία που μπορούν να βρεθούν σε σκύλους με λαρυγγική παράλυση είναι:
- Λαρρυγγικός στριδωτός: Μη φυσιολογικός ήχος αναπνοής που εμφανίζεται κατά την εισπνοή. Καθώς η γλωττίδα rima στενεύει, η αντίσταση στη δίοδο του αέρα αυξάνεται και δημιουργούνται αναταράξεις, οι οποίες προκαλούν λαρυγγική ρίψη.
- Δυσανεξία στην άσκηση: σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να εμφανιστεί συγκοπή.
- Δυσφαγία: δυσκολία στην κατάποση. Οι κρίσεις βήχα είναι συχνές κατά την πρόσληψη τροφής ή νερού. Σε ορισμένα ζώα, η πνευμονία από εισρόφηση μπορεί να εμφανιστεί λόγω της διέλευσης της τροφής στην αναπνευστική οδό.
- Αλλαγή φωνήματος: μπορούν να ανιχνευθούν παραλλαγές σε σχέση με το συνηθισμένο γάβγισμα και μπορεί να φτάσουν σε αφωνία σε ορισμένες περιπτώσεις.
- Εισπνευστική δύσπνοια: αναπνευστική δυσχέρεια που επηρεάζει μόνο την εισπνευστική φάση της αναπνοής.
- Ταχύπνοια: αυξημένος αναπνευστικός ρυθμός.
- Κυάνωση: γαλαζωπός αποχρωματισμός των βλεννογόνων λόγω ανεπαρκούς οξυγόνωσης του αίματος.
Το πιο συχνό κλινικό σημάδι είναι η λαρυγγική ρίψη (παρουσιάζεται στο 97% των περιπτώσεων), ακολουθούμενη από δυσανεξία στην άσκηση (87%), δυσφαγία (41%) και διακύμανση φωνημάτων (39%).
Πρέπει να σημειωθεί ότι τα συμπτώματα μπορεί να επιδεινωθούν από έντονη σωματική άσκηση, στρεσογόνες καταστάσεις ή περιβάλλοντα με υψηλές θερμοκρασίες και υγρασία.
Αιτίες λαρυγγικής παράλυσης σε σκύλους
Η παράλυση του λάρυγγα μπορεί να είναι δύο τύπων:
- Συγγενής: όταν τα σκυλιά γεννιούνται με αυτή την παθολογία.
- Επίκτητη: όταν οι σκύλοι αναπτύσσουν αυτή την παθολογία σε όλη τους τη ζωή ως αποτέλεσμα πολύ διαφορετικών αιτιών.
Συγγενής λαρυγγική παράλυση
Εμφανίζεται σε ράτσες όπως ο Siberian Husky, Rottweiler, Cattle Dog, Bull Terrier και Dalmatian. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η ύπαρξη ενός αυτοσωματικού επικρατούντος γονιδίου έχει αποδειχθεί ότι ευθύνεται για την κληρονομικότητα αυτής της νόσου.
Σκύλοι με συγγενή λαρυγγική παράλυση παρουσιάζουν αυτή την αλλοίωση από τη γέννηση , αν και τα σημάδια που σχετίζονται με αυτήν δεν εμφανίζονται συνήθως μέχρι τα 5 - 8 μηνών.
Επίκτητη λαρυγγική παράλυση
Εμφανίζεται σε ράτσες όπως το Labrador Retriever, το Golden Retriever, το Saint Bernard ή το Irish Setter. Είναι πιο συχνή από τη συγγενή μορφή της νόσου.
Οι αιτίες που μπορεί να προκαλέσουν επίκτητη λαρυγγική παράλυση σε σκύλους είναι πολύ ποικίλες:
- Τραυματισμοί (τσιμπήματα, πληγές, ξένα σώματα, χειρουργικές επεμβάσεις) που επηρεάζουν το υποτροπιάζον λαρυγγικό νεύρο.
- Υποτροπιάζουσα συμπίεση λαρυγγικού νεύρου λόγω νεοπλασμάτων του θυρεοειδούς, μάζες ή αποστήματα στον αυχένα ή στο μεσοθωράκιο.
- Υποθυρεοειδισμός.
- Πολυμυοσίτιδα ή βαρεία μυασθένεια.
- Πολυνευροπάθειες μεταβολικής, τοξικής ή μολυσματικής προέλευσης.
- Αιτίες που προκαλούνται από το ανοσοποιητικό.
Πρέπει ωστόσο να ληφθεί υπόψη ότι στις περισσότερες περιπτώσεις η αιτία που πυροδοτεί την παράλυση δεν είναι γνωστή, αλλά σε πολλές περιπτώσεις πρόκειται για παθολογία ιδιοπαθής, δηλαδή άγνωστης προέλευσης.
Διάγνωση λαρυγγικής παράλυσης σε σκύλους
Η διάγνωση της λαρυγγικής παράλυσης σε σκύλους πρέπει να βασίζεται στα ακόλουθα σημεία:
- Φυσική εξέταση, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στη νευρολογική εξέταση προκειμένου να αξιολογηθούν πιθανές μυοπάθειες ή νευροπάθειες. Η νευρολογική εξέταση θα αναζητήσει σημεία όπως αδυναμία ή πάρεση, μειωμένα αντανακλαστικά της σπονδυλικής στήλης ή μυϊκή ατροφία.
- Λαρυγγοσκόπηση (ενδοσκόπηση στο επίπεδο του λάρυγγα) για να παρατηρήσετε ότι κατά την εισπνοή δεν συμβαίνει το άνοιγμα (απαγωγή) των χόνδρων αρυτενοειδή του λάρυγγα. Επιπλέον, μπορεί να παρατηρηθεί έλλειψη τόνου στις φωνητικές χορδές και αλλοίωση των παρακείμενων ιστών, με οίδημα και ερύθημα. Η λαρυγγοσκόπηση πρέπει να γίνεται με ελαφριά καταστολή, αφού σε περίπτωση βαθιάς καταστολής, τα αντανακλαστικά του λάρυγγα θα ακυρωθούν και θα διαγνωστεί ψευδώς θετικό.
- Ακτινογραφίες θώρακος για έλεγχο άλλων μυϊκών ανωμαλιών (όπως μεγαοισοφάγος), μεσοθωρακικές ή ενδοθωρακικές μάζες και πνευμονία από εισρόφηση.
- Δοκιμασία αίματος με προφίλ θυρεοειδούς: Είναι σημαντικό να αποκλειστεί ότι η αιτία της παράλυσης είναι ο υποθυρεοειδισμός, αφού σε αυτές τις περιπτώσεις η Θεραπεία δεν αναστρέφει την παράλυση. Επιπλέον, μπορούν να πραγματοποιηθούν ειδικές εργαστηριακές εξετάσεις για την ανίχνευση γενικευμένων νευρομυϊκών παθήσεων ή μυασθένειας gravis.
Είναι σημαντικό να γνωρίζετε ότι ο χειρισμός αυτών των σκύλων στην κτηνιατρική κλινική πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός, καθώς οι αγχωτικές καταστάσεις μπορούν να πυροδοτήσουν μια κυανωτική κρίση.
Θεραπεία για την παράλυση του λάρυγγα σε σκύλους
Η μονόπλευρη ημιπληγία ή η παράλυση συνήθως δεν αντιμετωπίζονται, αφού κανονικά δεν θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή του ζώου. Ωστόσο, σε περίπτωση πλήρης ή αμφοτερόπλευρης παράλυσης, θα πρέπει να καταφύγετε σε χειρουργική θεραπεία, δεδομένου ότι τα ζώα παρουσιάζουν συνήθως μέτρια έως σοβαρή αναπνευστική ανεπάρκεια που υπονομεύει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα ζωής και την ευημερία τους.
Προς το παρόν, υπάρχουν πολλές χειρουργικές τεχνικές για τη θεραπεία της παράλυσης του λάρυγγα σε σκύλους. Εδώ είναι τα τρία πιο σημαντικά:
- Μονομερής ή αμφοτερόπλευρη πλευρική πλάγια όψη του αρυτενοειδή χόνδρου ή «δέσιμο πίσω».
- Κοιλιοκαρδιοδεκτομή.
- Μερική λαρυγγεκτομή.
Όλα προορίζονται για μεγέθυνση της ομοιοκαταληξίας της γλωττίδας (άνοιγμα του λάρυγγα) για τη διευκόλυνση της διέλευσης του αέρα. Το άνοιγμα πρέπει να είναι επαρκές για να ευνοεί τη διέλευση του αέρα, αλλά όχι υπερβολικό, καθώς θα μπορούσε να αυξήσει τον κίνδυνο πνευμονίας από εισρόφηση. Επομένως, θα πρέπει να αποκλειστούν πιο επιθετικές χειρουργικές τεχνικές. Επί του παρόντος, η τεχνική εκλογής είναι η μονόπλευρη πλευρική πλάγια κάλυψη του αρυτενοειδούς χόνδρου με χρήση ραμμάτων χαμηλής τάσης. Τόσο η κοιλιοκορδεκτομή όσο και η μερική λαρυγγεκτομή παράγουν ασυνεπή αποτελέσματα με υψηλό ποσοστό επιπλοκών, καθιστώντας τις λιγότερο συνιστώμενες τεχνικές.
Μετεγχειρητική φροντίδα
Μετά από χειρουργική επέμβαση παράλυσης λάρυγγα, πρέπει να ληφθεί υπόψη η ακόλουθη φροντίδα:
- Είναι σημαντικό να επιτύχετε ήπια ανάκτηση με αναισθητικό για να αποφύγετε την ταραχή του ασθενούς. Επιπλέον, στην άμεση μετεγχειρητική περίοδο είναι προτεραιότητα η εγγύηση της σωστής οξυγόνωσης του ασθενούς.
- Θα ξεκινήσει θεραπεία με κορτικοστεροειδή για τη μείωση του κινδύνου οιδήματος και φλεγμονής του λάρυγγα.
- Μετά από 24 ώρες, πρέπει να προσφερθεί στο ζώο μια μικρή ποσότητα νερού. Εάν ο ασθενής το ανέχεται σωστά, υγρή σίτιση Μετά από δύο εβδομάδες, μπορεί να προσφερθεί ξηρή τροφή. Σε περίπτωση που η ξηρή τροφή δεν είναι ανεκτή (εμφανίζεται βήχας, δυσφαγία κ.λπ.), η υγρή τροφή θα διατηρηθεί για άλλες δύο εβδομάδες. Εάν ακολουθείτε μια σπιτική δίαιτα, θα είναι εξίσου σημαντικό να την προσφέρετε όσο το δυνατόν πιο ήπια, καθώς και να επιλέξετε εύπεπτες τροφές.
- Η σωματική άσκηση θα πρέπει να περιοριστεί για 3 εβδομάδες, αν και η βελτίωση στην αναπνευστική ανεπάρκεια είναι συνήθως άμεση.
- Κατά τη διάρκεια της βόλτας είναι προτιμότερο να χρησιμοποιείτε λουριά αντί για κολάρο.
Μετεγχειρητικές επιπλοκές
Στην μετεγχειρητική περίοδο της χειρουργικής παράλυσης του λάρυγγα σε σκύλους, είναι σημαντικό να προσέχουμε την εμφάνιση πιθανών επιπλοκών, καθώς εμφανίζονται σχεδόν στο 35% των περιπτώσεων. Οι κύριες επιπλοκές είναι:
- Οίδημα λάρυγγα λόγω υπερβολικού χειρισμού. Για να αποφευχθεί αυτή η επιπλοκή, η θεραπεία με κορτικοστεροειδή συνήθως ξεκινά στην μετεγχειρητική περίοδο.
- Μικρές επιπλοκές: συνεχής βήχας ή στριγκντ, δυσανεξία στην άσκηση, έμετος ή ορώματα.
- Σημαντικές επιπλοκές: πνευμονία από εισρόφηση (ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος τις πρώτες ημέρες μετά την επέμβαση, αν και παραμένει σε όλη τη ζωή, αφού η μεγαλύτερη το άνοιγμα του λάρυγγα μπορεί να ευνοήσει τη διέλευση της τροφής στην αναπνευστική οδό).
Πρόβλεψη
Αν και οι μετεγχειρητικές επιπλοκές είναι αρκετά συχνές, οι περισσότερες δεν είναι σοβαρές και η βραχυπρόθεσμη και μεσοπρόθεσμη πρόγνωση είναι ευνοϊκήΣτην πραγματικότητα, σχεδόν το 90% των φροντιστών σκύλων με λαρυγγική παράλυση παρατηρούν αξιοσημείωτη κλινική βελτίωση στον σύντροφό τους μετά την επέμβαση.
Παρόλα αυτά, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η παρουσία άλλων συνοδών παθολογιών (νεοπλάσματα, μεγαοισοφάγος, πολυνευροπάθειες κ.λπ.) επιδεινώνει την πρόγνωση αυτών των ασθενών.
Πώς να αποτρέψετε την παράλυση του λάρυγγα σε σκύλους;
Στην περίπτωση της συγγενούς παράλυσης του λάρυγγα, έχει αποδειχθεί ότι σε ορισμένες φυλές υπάρχει ένα αυτοσωμικό κυρίαρχο γονίδιο που ευθύνεται για την κληρονομικότητα αυτής της νόσου. Ως εκ τούτου, ως προληπτικό μέτρο, οι σκύλοι που γεννιούνται με αυτή την παθολογία θα πρέπει να αποτρέπονται από την αναπαραγωγή για να αποφευχθεί η μετάδοση της νόσου στους απογόνους τους.
Ωστόσο, η πρόληψη της επίκτητης παράλυσης του λάρυγγα είναι πολύ πιο δύσκολη Αφενός, επειδή πολλές από τις αιτίες που την προκαλούν (νεοπλάσματα, πολυνευροπάθειες, πολυμυοσίτιδα) δεν μπορούν να προληφθούν και, αφετέρου, γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις η παθολογία είναι ιδιοπαθής, έχει δηλαδή άγνωστη προέλευση.
