Μόλις γίνουν γνωστοί οι πρωκτικοί αδένες στους σκύλους και όλη η φροντίδα που πρέπει να τους παρέχουμε, μένει να φανεί η ακούσια εμπλοκή αυτών των κοιλοτήτων σε μια κάπως πιο ανησυχητική παθολογία: τον σχηματισμό πρωκτικών ή περιπρωκτικών συριγγίων.
Σε αυτό το άρθρο στον ιστότοπό μας θα διευκρινιστούν οι διαφορές μεταξύ του πρωκτικού και του περιπρωκτικού συριγγίου και θα αποκαλυφθούν οι φυλές που επηρεάζονται περισσότερο από αυτή την επώδυνη ασθένεια. Συνεχίστε να διαβάζετε και μάθετε ποια είναι τα συμπτώματα των συριγγίων του πρωκτικού αδένα σε σκύλους και πώς να τα αντιμετωπίσετε.
Τι είναι το περιπρωκτικό συρίγγιο;
Αν και συνηθίζουμε να το αποκαλούμε «συρίγγιο πρωκτικού αδένα» για να καταλαβαίνουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον ή για ευκολία, η αλήθεια είναι ότι είναι πιο σωστό να μιλάμε για περιπρωκτικό συρίγγιο.
Το συρίγγιο είναι μια μη φυσιολογική επικοινωνία μεταξύ της σωματικής κοιλότητας και της εξωτερικής πλευράς, δηλαδή την επιφάνεια του δέρματος. Ανοίγεται ένα «μη εξουσιοδοτημένο» κανάλι μέσω του οποίου οι συσσωρευμένες εκκρίσεις ή υγρά μπορούν να στραγγίσουν, όπως ένα απόστημα σε περίπτωση μόλυνσης. Αλλά μπορεί να συμβεί και το αντίστροφο, οι μικροοργανισμοί να εισέλθουν και να μολύνουν ένα περιεχόμενο που είναι, καταρχήν, μη μολυσματικό.
Πολλές δομές που υπάρχουν στην περιοχή δίπλα στον πρωκτό μπορεί να εμπλέκονται σε ένα περιπρωκτικό συρίγγιο, όπως: τριχοθυλάκια, αποκρινείς σμηγματογόνοι αδένες και, οι πιο αναγνωρισμένοι και εμφανείς, οι αδένες του πρωκτού.
Όποτε υπάρχει περιπρωκτικό συρίγγιο, εμπλέκονται οι αδένες του πρωκτού;
Όχι πάντα, αλλά είναι σαφές ότι η εγγύτητα των προσβεβλημένων περιοχών και το γεγονός ότι παροχετεύονται στο ορθό, συχνά σημαίνει ότι καταλήγουν να είναι υπεύθυνοι στη διαδικασία.
Τις περισσότερες φορές, οι πρωκτικοί αδένες των σκύλων δεν είναι η αιτία, αλλά τα θύματα Αν και από καιρό πιστεύεται ότι η συνεχής Η πρόσκρουση της έκκρισης αυτών των αδένων ευθύνεται για την εμφάνιση συριγγίων του πρωκτού, σήμερα η θεωρία αυτή αποκλείεται.
Έτσι, ακόμα κι αν ο σκύλος μας χρειάζεται να κάνει «πατινάζ ή έλκηθρο» γύρω από το πάρκο κάθε εβδομάδα, σέρνοντας τον πρωκτό του στο γρασίδι για να προσπαθήσει να απελευθερώσει το πρωκτικό περιεχόμενο, αυτό δεν σημαίνει ότι στο μέλλον θα θα υποφέρει αναγκαστικά από αυτή την παθολογία.
Συμπτώματα περιπρωκτικών συριγγίων σε σκύλους
Αρχικά μπορούμε να τα μπερδέψουμε με πρόσκρουση των πρωκτικών αδένων, εάν έχουμε ήδη εμπειρία σε αυτό το θέμα, καθώς ορισμένα συμπτώματα είναι κοινά τόσο στην πρόσκρουση όσο και στα συρίγγια:
- Ο σκύλος μας θα έχει την τάση να γλείφει συνεχώς την περιοχή του πρωκτού, να τσιμπάει ακόμα και όταν η βλάβη είναι προχωρημένη ή έχει μολυνθεί από βακτήρια.
- Μπορεί να παρατηρήσουμε ότι είναι δύσκολο για σας να έχετε κενώσεις (τενεσμός).
- Μπορείτε να σηκώσετε την ουρά σας για να αποφύγετε το τρίψιμο στην περιπρωκτική περιοχή και για να αποφύγετε να καθίσετε.
- Μπορούμε να δούμε ότι την ουρά κυνηγάει, χωρίς να είναι παιχνίδι.
Αν ο σκύλος ζει σε αγροτική περιοχή, δεν τον βλέπουμε να αφοδεύει τακτικά ή έχει πολλά μαλλιά και δεν μένει κοντά μας, μπορεί να δούμε τη διαδικασία όταν είναι ήδη πολύ προχωρημένος. Ανάλογα με την επέκταση της τροχιάς του συριγγίου και τη δευτερογενή μόλυνση από βακτήρια που έχουν διεισδύσει όταν μια κοιλότητα ανοίχτηκε προς τα έξω (πρωκτικός σάκος, αποκρινείς αδένες…), μη ειδική σημεία ήδη γενικευμένης λοίμωξης όπως: κατάθλιψη, απάθεια, ανορεξία ή πυρετός.
Όταν σηκώνετε την ουρά, η περιοχή που περιβάλλει τον πρωκτό, όπου βρίσκονται οι πρωκτικοί αδένες και οι άλλες δομές που αναφέρονται, θα φαίνεται σχισμένη, δείχνοντας ανοιχτές κοιλότητες βάθους μπορεί να μετρηθεί μόνο από τον κτηνίατρό μας μέσω της χρήσης κανουλών.
Δεν είναι πάντα εύκολο να προσδιοριστεί εάν επηρεάζεται ο πρωκτικός σάκος ή αν είναι μόνο οι άλλες δομές, καθώς σε σοβαρές περιπτώσεις είναι δύσκολο να βρεθεί η φυσιολογική διαδρομή παροχέτευσης των πρωκτικών αδένων. Επομένως, όταν βρίσκουμε περιπρωκτικά συρίγγια σε σκύλους, συνήθως υποτίθεται ότι οι πρωκτικοί αδένες έχουν κάποια σχέση με αυτό ή πληρώνουν τις συνέπειες και πρέπει να συμπεριληφθούν σε μια πιθανή χειρουργική επέμβαση.
Οι πιο επηρεασμένες φυλές
Ακριβώς, χάρη στην παρατήρηση, βγήκε το συμπέρασμα ότι σχεδόν όλοι όσοι προσβλήθηκαν από αυτή την παθολογία ήταν Γερμανικοί Ποιμενικοί, και αυτό οδήγησε σε επανεξέταση της ψευδούς πεποίθησης ότι ήταν το επηρεασμένο και μη παροχετευμένο περιεχόμενο των πρωκτικών αδένων που ευθύνεται για τα πρωκτικά συρίγγια σε σκύλους.
Αυτή η φυλή αντιπροσωπεύει το 80%, για να έχουμε μια μετρήσιμη ιδέα, των προσβεβλημένων σκύλων, αν και οι διασταυρώσεις της και άλλοι όπως το σέτερ και το Λαμπραντόρ φαίνονται επίσης καλά τοποθετημένοι σε αυτά τα ατυχή στατιστικά στοιχεία. Ωστόσο, έχουν παρατηρηθεί σε σκύλους πολλών φυλών και μιγάδων, σε μεγάλο εύρος ηλικιών.
Μια Ανοσολογική ανεπάρκεια (έλλειψη ανοσοσφαιρίνης Α) λόγω γενετικών ζητημάτων σε αυτή τη φυλή, και τις διασταυρώσεις της, φαίνεται να ευθύνεται για σχηματίζονται αυτά τα περιπρωκτικά συρίγγια που εμπλέκουν τους πρωκτικούς αδένες σε αυτά.
Θεραπεία περιπρωκτικών συριγγίων σε σκύλους
Παλαιότερα η χειρουργική ήταν η πρώτη επιλογή. Είναι όμως τεχνικές επιθετικές, ακριβές, πολύ επίπονες, με μέτριο ποσοστό επιτυχίας και συχνές υποτροπές σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Η χειρουργική εκτομή προοριζόταν να αποφευχθεί με τη χρήση νέων τεχνικών όπως η κρυοχειρουργική ("αφαίρεση ιστών με κρύο") ή η χημική και ηλεκτρική καυτηρίαση, αλλά υπάρχουν πιθανές παράπλευρες βλάβες που καθιστούν απαραίτητο να επανεξεταστεί η χρήση της, όπως στένωση του δεξιού. Για το λόγο αυτό, η επέμβαση με λέιζερ φαίνεται να είναι καλύτερη επιλογή ως εναλλακτική λύση στην κλασική τεχνική, αν και ο σφιγκτήρας του πρωκτού μπορεί να χάσει κάποιο τόνο.
Η επιτυχία της επέμβασης εξαρτάται επίσης από την έκταση και το βάθος του συριγγίου, καθώς μερικές φορές επηρεάζεται ο σφιγκτήρας του ορθού και υπάρχει πολύ μικρή δυνατότητα ελιγμών χωρίς να προκαλείται μεγαλύτερη βλάβη από αυτές που πρέπει να επισκευαστούν.
Η σακουλεκτομή (χειρουργική αφαίρεση των πρωκτικών σάκων), ενδείκνυται εάν η συμμετοχή των πρωκτικών αδένων στη διαδικασία, σαν να δεν είναι γνωστό αν το κοτόπουλο ή το αυγό ήρθε πρώτα. Εκτός από την εκτομή ολόκληρης της γύρω πληγείσας περιοχής.
Και η χειρουργική επέμβαση είναι η μόνη επιλογή;
Ευτυχώς, έχοντας διαπιστώσει ότι αυτά τα περιπρωκτικά συρίγγια σε σκύλους βασίζονται σε ανοσολογικό πρόβλημα, κατάφερε να ανοίξει μια νέα κτηνιατρική θεραπευτική επιλογή. Όμως η απάντηση είναι μεταβλητή και πολλές φορές γίνεται για να ανοίξει ο δρόμος για χειρουργική επέμβαση.
Ανοσοκατασταλτικά είναι το κλειδί:
- Tacroliums σε αλοιφές, εάν το συρίγγιο δεν είναι πολύ εκτεταμένο, μπορούν να ελέγξουν τη διαδικασία. Ωστόσο, αυτές οι διεργασίες συνήθως προκαλούν υποτροπές, ανάλογα με το χρόνο που μας πήρε για να ξεκινήσουμε τη θεραπεία του σκύλου μας και τη σοβαρότητα και την έκταση των βλαβών.
- Αντιβιοτικά όπως η μετρονιδαζόλη μπορεί να είναι απαραίτητα εάν υπάρχει βακτηριακή μόλυνση των βλαβών, η οποία είναι πολύ συχνή.
- Κορτικοστεροειδή Η τοπική χρήση σε ήπιες ή συστηματικές περιπτώσεις ήταν μια καλή επιλογή μέχρι την άφιξη άλλων ασφαλέστερων ανοσοκατασταλτικών.
- Η κυκλοσπορίνη, τελικά, αναδείχθηκε ως το φάρμακο πρώτης επιλογής. Αυτό το ανοσοκατασταλτικό επιτυγχάνει αξιοσημείωτη βελτίωση σε αρκετές εβδομάδες, αλλά έχει υψηλή τιμή.
Τις περισσότερες φορές και οι δύο θεραπείες συνδυάζονται για τα περιπρωκτικά συρίγγια σε σκύλους, δηλαδή οι βλάβες μειώνονται δραστικά με φαρμακευτική αγωγή (κυκλοσπορίνη, τακρόλιμους…) και αργότερα υποβάλλονται σε χειρουργική επέμβαση σε που θα γίνει και η σακκουεκτομή.
Μερικοί κτηνίατροι συνέστησαν τη διενέργεια ουραιοεκτομής επίσης (ακρωτηριασμός της ουράς), ώστε η περιοχή να αερίζεται καλύτερα ενόψει μελλοντικών υποτροπών, αλλά δεν υπάρχει συμφωνία σε αυτό το σημείο.
Συμπεράσματα
Μόλις εξετάσουμε τα κύρια συμπτώματα των συριγγίων του πρωκτού σε σκύλους και τις πιθανές θεραπείες τους, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι:
- Τα περιπρωκτικά συρίγγια δεν προκαλούνται πάντα από τους πρωκτικούς αδένες, συχνά υφίστανται τις συνέπειες. Μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις ευθύνονται αποκλειστικά οι πρωκτικοί αδένες και είναι δύσκολο να το αποδείξουμε.
- Το πρόβλημα φαίνεται να έχει ανοσολογική βάση και αφορά κυρίως γερμανικούς ποιμενικούς και διασταυρώσεις, αν και μπορεί να παρατηρηθεί σε οποιονδήποτε σκύλο.
- Είναι χρόνιο πρόβλημα και οδηγεί σε υποτροπές, ακόμα κι αν αντιμετωπιστεί σωστά.
- Ο συνδυασμός ιατρικής θεραπείας με ανοσοκατασταλτικά και χειρουργικής επέμβασης μετά τη μείωση των βλαβών είναι συνήθως ο πιο ενδείκνυτος.
