Το μελάνωμα του σκύλου είναι ένας όγκος που προέρχεται από τα μελανοκύτταρα. Επηρεάζει συχνότερα τους ηλικιωμένους σκύλους και τις μελαγχρωστικές ράτσες. Σε αντίθεση με άλλους όγκους, η πρόγνωση των μελανωμάτων συνδέεται στενά με τη θέση τους. Έτσι, τα μελανώματα που εντοπίζονται στο στόμα, τα νύχια και τα δάχτυλα έχουν χειρότερη πρόγνωση από τα μελανώματα που εντοπίζονται στο κεφάλι ή στα πρόσθια άκρα.
Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το μελάνωμα σε σκύλους, μην χάσετε το παρακάτω άρθρο στον ιστότοπό μας, στο οποίο εξηγούμε τα κύρια συμπτώματα, διάγνωση και θεραπεία.
Τι είναι το μελάνωμα στους σκύλους;
Το μελάνωμα του σκύλου είναι ένα νεόπλασμα που προέρχεται από τα μελανοκύτταρα, κύτταρα που υπάρχουν στην επιδερμίδα και στα τριχοθυλάκια που είναι υπεύθυνα για τη σύνθεση μελανίνη. Αυτοί οι όγκοι μπορεί να περικλείουν την επιδερμίδα και το χόριο ή μόνο το χόριο και μπορεί να κυμαίνονται σε μέγεθος από χιλιοστά έως 10 εκατοστά σε διάμετρο.
Εμφανίζονται συνήθως σε μεγαλύτερους σκύλους (η μέση ηλικία είναι μεταξύ 9 και 11 ετών), χωρίς προδιάθεση για το φύλο, αλλά υπάρχει προδιάθεση φυλής.
Τύποι μελανώματος σε σκύλους
Τα μελανώματα μπορούν να ταξινομηθούν με βάση διαφορετικά κριτήρια:
- Βαθμός κακοήθειας.
- Παρουσία ή απουσία μελανίνης.
- Τοποθεσία.
Ανάλογα με τον βαθμό κακοήθειας
Τα μελανώματα μπορούν να ταξινομηθούν ανάλογα με το βαθμό κακοήθειας τους σε:
- Καλοήθη μελανώματα: Αντιπροσωπεύουν το 3-4% των όγκων του δέρματος σε σκύλους.
- Κακοήθη μελανώματα: Αντιπροσωπεύουν το 0,8-2% των όγκων του δέρματος σε σκύλους, επομένως είναι λιγότερο συχνά από τα καλοήθη μελανώματα.
Σύμφωνα με την παρουσία ή απουσία μελανίνης
Ανάλογα με το αν παρουσιάζουν ή όχι μελάγχρωση μελανίνης, τα μελανώματα μπορεί να εκδηλωθούν ως:
- Μορφή χωρίς χρωστική ή αμελανωτική: Το 20% των μελανωμάτων έχουν έλλειψη μελανίνης, γεγονός που περιπλέκει την ιστοπαθολογική διάγνωση.
- Χρωματική μορφή: το υπόλοιπο 80% των μελανωμάτων έχουν μελανίνη.
Ανάλογα με την τοποθεσία
Ανάλογα με τη θέση τους, ταξινομούνται ως μελανώματα:
- Στοματική: στη στοματική κοιλότητα, συμπεριλαμβανομένης της γλώσσας, των χειλιών και του βλεννογόνου των ούλων. Τα στοματικά μελανώματα σκύλων είναι τα πιο συνηθισμένα.
- Ρινική: Στη ρινική κοιλότητα. Είναι πολύ σπάνια στα κυνοειδή.
- Ενδοφθάλμια: μέσα στο μάτι.
- Νύχια: στα νύχια.
- Ψηφιακά: στα δάχτυλα.
- Βλενοδερματική: στις συνδέσεις μεταξύ του δέρματος και των βλεννογόνων (στοματικών, ρινικών, γεννητικών οργάνων κ.λπ.).
- Cutaneous: στο δερματικό σύστημα γενικά.
Η πρόγνωση στα μελανώματα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη θέση τους. Έτσι, τα μελανώματα που εντοπίζονται στο κεφάλι (εκτός από το στόμα) και στα πρόσθια άκρα είναι πιο πιθανό να είναι καλοήθη και, ως εκ τούτου, έχουν καλύτερη προγνωστική αξία. Αντίθετα, τα μελανώματα που εντοπίζονται στο στόμα και τη βλεννογονοδερματική συμβολή, στα νύχια και στα δάχτυλα έχουν τη χειρότερη πρόγνωση. Συγκεκριμένα, το στοματικό μελάνωμα είναι ένας ταχέως αναπτυσσόμενος όγκος με μεγάλη μεταστατική δύναμη.
Συμπτώματα μελανώματος σε σκύλους
Η εμφάνιση των μελανωμάτων διαφέρει ανάλογα με τον βαθμό κακοήθειας τους. Με αυτή την έννοια:
- καλοήθη μελανώματα συνήθως παρουσιάζονται ως δερματικοί οζώδεις σχηματισμοί, καλά βρίσκεται, μικρό, μελάγχρωση και δεν είναι προσκολλημένο σε βαθιά επίπεδα. Συνήθως έχουν όψη σαν κουμπί και αναπτύσσονται πολύ αργά.
- Τα κακοήθη μελανώματα εντοπίζονται συνήθως στους βλεννογόνους, βλεννογονοδερματικές συνδέσεις, δάκτυλα και νύχια Γενικά, έχουν πιο γρήγορο μοτίβο ανάπτυξης και επηρεάζουν βαθύτερους ιστούς. Μακροσκοπικά μπορεί να είναι πολύ χρωματισμένες δομές (σκούρο καφέ ή μαύρο χρώμα) ή οζίδια χωρίς μελάγχρωση (ροζ χρώμα).
Τα κλινικά σημεία που σχετίζονται με το μελάνωμα του σκύλου εξαρτώνται από την πληγείσα περιοχή:
- στοματικά μελανώματα συνήθως περνούν αρχικά απαρατήρητα, αν και μπορεί να παρατηρηθεί πτυαλισμός (σιελόρροια), δυσοσμία του στόματος, αιμορραγία των ούλων καθώς μεγαλώνουν, δυσκολία στη μάσηση ή κατάποση και απώλεια βάρους.
- Σε ρινικά μελανώματα είναι συχνή η παρατήρηση μονόπλευρων ρινικών εκκρίσεων.
- Τα ενδοφθάλμια μελανώματα μπορεί να προκαλέσουν γλαύκωμα (αυξημένη ενδοφθάλμια πίεση), ραγοειδίτιδα (φλεγμονή του ραγοειδούς χιτώνα – ίριδα, βλεφαροειδή σώματα και χοριοειδή-), ύφαμα (παρουσία αίματος στον πρόσθιο θάλαμο του οφθαλμού), οίδημα κερατοειδούς, επιφόρα (συνεχές δακρύρροια) και υπεραιμία του επιπεφυκότα (ερυθρότητα του σκληρού χιτώνα).
- Ψηφιακά ή μελανώματα των νυχιών (στο δάχτυλο ή στο νύχι, αντίστοιχα) μπορεί να εξαπλωθούν στις φάλαγγες και να προκαλέσουν οστεολυτικές βλάβες που φαίνονται καθαρά με ακτινογραφία. Επιπλέον, μπορεί να εμφανιστεί απώλεια νυχιών.
- Στα δερματικά μελανώματα μπορεί να παρατηρηθεί μόνο η παρουσία ενός σταθερού όζου, αν και περιστασιακά μπορεί να εμφανιστούν αιμορραγικά έλκη που δεν επουλώνονται. Όταν το τραύμα υφίσταται δευτερογενή βακτηριακή λοίμωξη, συχνά εμφανίζεται κνησμός (φαγούρα) στην πληγείσα περιοχή.
Τα κακοήθη μελανώματα που δίνουν μεταστάσεις μπορεί να προκαλέσουν πολύ διαφορετικά κλινικά σημεία ανάλογα με τα προσβεβλημένα όργανα. Ο πνεύμονας είναι συνήθως το όργανο που επηρεάζεται περισσότερο από τις μεταστάσεις.
Διάγνωση μελανώματος σε σκύλους
Η διάγνωση του μελανώματος του σκύλου βασίζεται στα ακόλουθα σημεία:
- Κλινική διάγνωση : συμπεριλαμβανομένου του κλινικού ιστορικού (τραυματισμοί, κλινικά σημεία και εξέλιξή τους) και πλήρη εξέταση του ασθενούς, με ιδιαίτερη προσοχή δερματικές βλάβες και ψηλάφηση περιφερειακών λεμφαδένων.
- Κυτταρολογία: Παρατηρούνται μελανοκύτταρα με μεταβλητή ποσότητα χρωματισμένων κόκκων. Η κυτταρολογία επιτρέπει μια προσέγγιση στη διάγνωση, αλλά δεν αρκεί για να διαφοροποιηθεί ο βαθμός κακοήθειας του όγκου, για τον οποίο είναι απαραίτητη η ιστοπαθολογική διάγνωση με βιοψία.
- Ιστοπαθολογία: με βιοψία. Η ιστοπαθολογική διάγνωση μας λέει την ακριβή προέλευση του όγκου, τον βαθμό κακοήθειας, τον μιτωτικό δείκτη, τα επεμβατικά χαρακτηριστικά και τα χαρακτηριστικά του στρώματος.
- Ανοσοϊστοχημεία: Αν και είναι μια χρήσιμη τεχνική για τη διάγνωση μελανωμάτων σε σκύλους, δεν είναι απολύτως ειδική, επομένως είναι πάντα απαραίτητη σχετίζονται με την ιστοπαθολογία.
- Αναρρόφηση με λεπτή βελόνα (FNA) περιφερειακών κόμβων: ακόμα κι αν οι περιφερειακοί κόμβοι δεν μεγεθυνθούν κατά την ψηλάφηση, γίνεται λεπτή παρακέντηση νερού απαραίτητο για τον αποκλεισμό της παρουσίας μεταστάσεων φρουρού (τοπικές μεταστάσεις).
- CAT : είναι η πιο ενδεικνυόμενη μέθοδος για τη μελέτη της παρουσίας απομακρυσμένων μεταστάσεων, ιδιαίτερα των μεταστάσεων στους πνεύμονες. Επιπλέον, για να ελαχιστοποιηθούν τα διαγνωστικά σφάλματα, συνιστάται ο συνδυασμός παρακέντησης λεμφαδένων με αξονική τομογραφία για να διασφαλιστεί ότι δεν υπάρχουν τοπικές μεταστάσεις στους κόμβους.
Πρόγνωση μελανώματος σε σκύλους
Για τον προσδιορισμό της πρόγνωσης του μελανώματος του σκύλου, είναι απαραίτητο να πραγματοποιηθεί κλινική σταδιοποίηση του ίδιου. Υπάρχουν τέσσερα στάδια, το πρώτο είναι αυτό με την καλύτερη πρόγνωση και το τέταρτο είναι το πιο σοβαρό.
Κλινική σταδιοποίηση εξαρτάται από πολλούς παράγοντες:
- Τοποθεσία: Όπως έχουμε ήδη εξηγήσει, η εντόπιση αυτού του όγκου σχετίζεται στενά με τη σοβαρότητα της πρόγνωσής του.
- Μέγεθος όγκου : όσο μεγαλύτερος είναι ο όγκος, τόσο χειρότερη είναι η πρόγνωση.
- Μιτωτικός Δείκτης: Υποδεικνύει το ποσοστό των κυττάρων που βρίσκονται στη φάση της μίτωσης (διαιρούνται). Ένας υψηλότερος μιτωτικός δείκτης σχετίζεται με χειρότερη πρόγνωση.
- Βλάβη που σχετίζεται με όγκο: Σημάδια ενδοτραυματικής φλεγμονής ή ενδοβλαβικής νέκρωσης επιδεινώνουν την πρόγνωση του μελανώματος.
- Περιοχική μετάσταση: στους περιφερειακούς ή φρουρούς λεμφαδένες.
- Απομακρυσμένες μεταστάσεις: σε όργανα πέρα από τους περιφερειακούς κόμβους.
Κατά γενικό κανόνα, η πρόγνωση κακοήθων μελανωμάτων σε σκύλους είναι συνήθως σοβαρή, ειδικά στην περίπτωση των στοματικών μελανωμάτων σε σκύλους. ότι γίνεται μια υπερβολικά συντηρητική χειρουργική επέμβαση με ατελή εκτομή που δεν περιλαμβάνει το υποκείμενο οστό. Ωστόσο, τα τα μελανώματα του δέρματος προσφέρουν καλύτερη πρόγνωση επειδή τείνουν να είναι καλοήθη. Όπως είναι λογικό, η παρουσία μεταστάσεων σε οποιαδήποτε τοποθεσία επιδεινώνει την πρόγνωση, ανεξάρτητα από τη θεραπεία που έχει ξεκινήσει.
Πώς να θεραπεύσετε το μελάνωμα σε σκύλους; - Θεραπευτική αγωγή
Ο στόχος της θεραπείας μελανώματος σκύλου είναι ο έλεγχος του πρωτοπαθούς όγκου και μείωση του κινδύνου μετάστασης.
Τα τρία πιο αποτελεσματικά εργαλεία για την αντιμετώπιση του όγκου είναι η χειρουργική επέμβαση, η ακτινοθεραπεία και η ανοσοθεραπεία. Η επιλογή μιας θεραπείας ή ένας συνδυασμός αυτών θα εξαρτηθεί από το κλινικό στάδιο του όγκου.
- Χειρουργική: Πρέπει να γίνει πλήρης χειρουργική εκτομή με μεγάλα περιθώρια ασφαλείας γύρω από τον όγκο. Η αποτελεσματικότητά του εξαρτάται από το μέγεθος και τη θέση του όγκου.
- Ακτινοθεραπεία: αν και είναι αποκλειστικά τοπική/περιοχική θεραπεία (δεν είναι χρήσιμη για τη θεραπεία απομακρυσμένων μεταστάσεων), υψηλή ανταπόκριση ποσοστά, με πλήρεις υφέσεις στο 75% των περιπτώσεων. Ωστόσο, αυτή η θεραπεία έχει δύο σημαντικά μειονεκτήματα: το υψηλό κόστος της και τον μικρό αριθμό κτηνιατρικών κέντρων ακτινοθεραπείας στην Ισπανία.
- Ανοσοθεραπεία: χρήση ξενογονικών εμβολίων ή φαρμάκων που αναστέλλουν την κυκλοοξυγενάση-2 (COX-2). Τα ξενογενή εμβόλια ενισχύουν την ανοσολογική απόκριση του σκύλου στον όγκο, ενώ οι αναστολείς COX-2 εξουδετερώνουν την υπερέκφραση του ενζύμου COX-2 σε αυτούς τους όγκους.
Η ανταπόκριση στη χημειοθεραπεία είναι μικρή και βραχύβια, επομένως χρησιμοποιείται συνήθως όταν άλλες θεραπείες αποτυγχάνουν. Δυστυχώς, η θεραπεία για το μελάνωμα του σκύλου δεν είναι πάντα αποτελεσματική, επομένως δεν υπάρχει θεραπεία σε όλες τις περιπτώσεις.
Ράτσες σκύλων με επιρρεπή σε μελάνωμα
Αν και είναι ένα νεόπλασμα που μπορεί να προσβάλει οποιαδήποτε ράτσα, συμπεριλαμβανομένων των σκύλων μιγάδων, εμφανίζεται πιο συχνά στις φυλές που αναφέρονται παρακάτω:
Καλοήθη μελανώματα
Οι φυλές που είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν καλοήθη μελανώματα, που περιλαμβάνουν μελανώματα στο κεφάλι (εκτός από το στόμα) και στα πρόσθια άκρα, είναι:
- Παιχνίδι Μάντσεστερ
- Ιρλανδικό και αυστραλιανό μεταξένιο τεριέ
- Vizsla
- Rhodesian Rudgeback
- Chesapeake bay retriever
Κακοήθη μελανώματα
Κατά γενικό κανόνα, το κακόηθες μελάνωμα είναι πιο συχνό σε σκύλους μελαχρωστικών φυλών, όπως το Schnauzer ή το Scottish Terrier. Στη συνέχεια, συλλέγουμε αναλυτικά τις φυλές που προδιαθέτουν σε κάθε τύπο κακοήθους μελανώματος:
- Στοματικό μελάνωμα: Black Cocker Spaniel, Irish Setter, Boxer, Chow Chow και German Shepherd. Επιπλέον, τα μελανώματα στη στοματική κοιλότητα είναι πιο συχνά σε σκύλους μικρόσωμων και μεσαίων φυλών.
- Μελάνωμα νυχιών: Γκόλντεν Ριτρίβερ και Ιρλανδικό Σέττερ.
- Δερματικό μελάνωμα: Τεριέ της Βοστώνης, Σκωτσέζικο τεριέ, Κόκερ Σπάνιελ, Ντόμπερμαν και Τσιουάουα.
Αν εντοπίσετε κάποιο από τα συμπτώματα του μελανώματος σε σκύλους, είναι απαραίτητο να πάτε στην κτηνιατρική κλινική το συντομότερο δυνατό.
