Σε πολλές περιπτώσεις η επιθετικότητα συγχέεται με την ικανότητα να είναι θανατηφόρα ή να προκαλεί κανείς τον μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπινων θυμάτων. Δεν πιστεύω ότι το τελευταίο είναι απαραίτητα μια ιδιότητα που πρέπει να συνδυάζει την επιθετικότητα με την ικανότητα να είναι θανατηφόρος. Υπάρχουν πολλά πολύ ντροπαλά και ειρηνικά ζώα που είναι εξαιρετικά θανατηφόρα. Ένα παράδειγμα είναι το θαλάσσιο φίδι, το οποίο θα φύγει παρουσία όντων που δεν ταιριάζουν στην εναλλακτική τροφή του. Ένα άλλο αντίθετο παράδειγμα είναι το stoat, ένα μικροσκοπικό ον που ζυγίζει μόλις 300 g, ικανό να αντιμετωπίσει επιτυχώς θήραμα πολύ μεγαλύτερο από τον εαυτό του χάρη στην απαράμιλλη επιθετικότητά του. Ωστόσο, ένα stoat δεν προκαλεί ανθρώπινες απώλειες, κάτι που κάνει το θαλάσσιο φίδι (αν και πολύ λίγα).
Η αντίληψή μου για την επιθετικότητα έχει να κάνει περισσότερο με την απουσία φόβου μπροστά σε όντα ανώτερα σε μέγεθος και δύναμη, αντιμετωπίζοντάς τα χωρίς δισταγμό. να αντιμετωπίσω. Εκτιμώ επίσης την ικανότητα αρπακτικών, υπάρχουν σαρκοφάγα ζώα που πρέπει να καταναλώνουν όλο τους το βάρος καθημερινά για να επιβιώσουν. Προφανώς αυτό τους αναγκάζει να είναι αυθεντικές δολοφονικές μηχανές.
Τέλος, εκτιμώ και την εδαφική επιθετικότητα. Υπάρχουν είδη που θα υπερασπιστούν την περίμετρο ή την επικράτειά τους με νύχια, δόντια ή κέρατα. Για όλα όσα είπαν, αν θέλετε, διαβάστε τη λίστα μου στον ιστότοπό μας με τα τα πιο επιθετικά ζώα στον κόσμο.
Mustelids
Οι μουστέλιδες είναι μια οικογένεια ζώων που περιλαμβάνει μερικά από τα πιο άγρια και επιθετικά στον πλανήτη. Ευτυχώς για τον άνθρωπο και τα υπόλοιπα ζώα, η σοφία της Φύσης έχει περιορίσει όλη αυτή την τεράστια ικανότητα να σκοτώνει σε μικρά σώματα.
Η ερμίνα, Mustela erminea, έχει περισσότερα από 30 υποείδη κατανεμημένα σε όλο τον πλανήτη. Είναι το μικρότερο από τα μουστέλιδα (100 έως 300 γρ.), αλλά αυτό δεν το εμποδίζει να κυνηγήσει θηράματα 20 φορές βαρύτερα από τον εαυτό του. Η τεχνική κυνηγιού που χρησιμοποιείται είναι να αιφνιδιάζει το θήραμά του από πίσω και να το δαγκώνει στο λαιμό με τα αιχμηρά ως ξυράφι δόντια του. Αμέσως δεν σταματά να μεγεθύνει το τραύμα μέχρι το θύμα του να αιμορραγήσει μέχρι θανάτου. Διαθέτει αστραπιαία ευελιξία κινήσεων. Αν σκεφτήκατε ποτέ ότι το κουκούτσι ως κατοικίδιο θα μπορούσε να είναι μια καλή ιδέα, είναι επειδή δεν ξέρατε αυτές τις πληροφορίες.
Λαίμαργος
-
Το λαίμαργο, Γκούλο γκουλό, μετά τη γιγάντια θαλάσσια βίδρα, είναι το δεύτερο μεγαλύτερο από τα μουστέλιδα. Η συμπαγής, συμπαγής και μυώδης εμφάνισή του μοιάζει περισσότερο με αυτή μιας μικρής αρκούδας από αυτή των περισσότερων μουστελίδων, που είναι λεπτές και λεπτές. Η αγριότητα, η δύναμη και η αρπακτική του ικανότητα είναι θρυλικές. Είναι γνωστό ότι δεν φοβάται να αντιμετωπίσει τους λύκους ή τις αρκούδες, αναγκάζοντάς τους να υποχωρήσουν και να υποχωρήσουν. Αυτά τα μεγάλα αρπακτικά ξέρουν ότι δεν είναι καλή δουλειά να τσακώνονται με ένα λυκόπτερο. Ένα περίεργο πράγμα για το λυκό είναι ότι τα μαλλιά του δεν παγώνουν ποτέ και γι' αυτό το λόγο χρησιμοποιείται για να κόψει τις κουκούλες του μέλη αποστολών της Αρκτικής και της Ανταρκτικής που απαιτούν αποτελεσματική προστασία προσώπου. Οι λύκοι κατοικούν στα βόρεια δάση.
Η βαθμολογία
Το ratel, Mellivora capensis, είναι επίσης γνωστό ως ο ασβός του μελιού. Αυτή η μουστέλιδα που έχει μέγεθος 85 cm. κατά 30 cm. ψηλό, και βάρος 14 κιλά, είναι γνωστό για την απαράμιλλη σκληρότητά του καθώς αντιμετωπίζει τα αρπακτικά του (λεοπαρδάλεις και λιοντάρια) χωρίς να κάνει πίσω και σε πολλές περιπτώσεις τα κάνει να εγκαταλείψουν το κυνηγετικό τους πνεύμα. Η ειδικότητα της ράτσας όταν πολεμά λιοντάρια ή λεοπαρδάλεις είναι να αναζητά τους καβάλους τους και να προκαλεί ζημιά με τα δυνατά νύχια και τα δόντια τους στα «οικογενειακά κοσμήματα» του αιλουροειδούς. Ως εκ τούτου, πολλοί από αυτούς εγκαταλείπουν λογικά το κυνήγι τους.
Υπάρχουν πολλά περισσότερα παραδείγματα αγριότητας μεταξύ των μουστέλιδων, αλλά τα τρία παραπάνω είναι καλά παραδείγματα της εκ γενετής επιθετικότητάς τους.
Εκτός από τις ξαφνικές κλιματικές αλλαγές, οι μουστελίδες γενικά δεν απειλούνται. Συμβαίνει το αντίθετο, απλώνονται και εκμηδενίζονται άλλα ιθαγενή είδη.
Soricids
Η οικογένεια soricid περιλαμβάνει μικροσκοπικά όντα που ονομάζονται shrews. Το μικρότερο από αυτά έχει μέγιστο μήκος 5 εκ., με μέγιστο βάρος 3 γραμμάρια. Το μεγαλύτερο κοτσάνι έχει ύψος έως 15 εκ. και ζυγίζει κοντά στα 100 γραμμάρια.
Αυτά τα ζώα σκοτώνουν μηχανές. Δεν μπορούν να ζήσουν περισσότερες από 4 ώρες χωρίς φαγητό, καθώς πρέπει να καταναλώνουν όλο το βάρος τους σε έντομα, σκουλήκια, σαύρες, ποντίκια ή σαλιγκάρια κάθε μέρα.
- Το Shrew, Suncus etruscus, που ονομάζεται επίσης νάνος νάνος, είναι το μικρότερο από τα είδη του. Δεν ξεπερνά τα 5 εκ., ούτε τα 3 γραμμάρια σε βάρος. Ο καρδιακός ρυθμός αυτού του ζώου είναι ένας βάναυσος αριθμός: 1200 παλμοί ανά λεπτό. Είναι το μικρότερο θηλαστικό της ξηράς, αλλά λόγω της υψηλής ενεργειακής του δαπάνης δεν μπορεί να σταματήσει να τρώει έντομα.
- Το οικοψία, Suncus murinus, είναι το μεγαλύτερο στο είδος του. Πρέπει να τρώτε ασταμάτητα γιατί ο μεταβολισμός σας είναι πολύ υψηλός. Κυνηγάει ποντίκια, παρά το γεγονός ότι δεν ξεπερνά τα 100 g, και έχει μέγιστο μήκος 15 cm. αλλά τρέφεται επίσης με σαύρες, πτώματα, σκουλήκια και ακόμη και εξαιρετικά κυνηγάει αρουραίους. Οι γριές εκκρίνουν ένα δηλητήριο που αποδυναμώνει τη λεία τους.
Ιπποπόταμος
Οι ιπποπόταμοι, Hippopotamus amphibius, παρόλο που είναι φυτοφάγα, είναι πολύ επικίνδυνα ζώα λόγω της επιθετικότητάς τους. Είναι τα ζώα που προκαλούν τα περισσότερα ανθρώπινα θύματα στην αφρικανική ήπειρο (εκτός από τα κουνούπια που εμβολιάζουν ασθένειες).
Τα αρσενικά είναι μεγαλύτερα από τα θηλυκά. Υπάρχουν δεδομένα για ιπποπόταμους 5, 2 μέτρων και βάρους 4500 κιλών. Υπάρχουν 4 υποείδη που κατανέμονται σε όλη την υποσαχάρια Αφρική. Μπορούν να ζήσουν 40 χρόνια ή 50 αν είναι αιχμάλωτοι σε ζωολογικούς κήπους. Παρά τον όγκο τους μπορούν να φτάσουν τα 30 km/h για μικρές αποστάσεις.
Οι Ιπποπόταμοι θεωρούνταν ιστορικά τα πιο επικίνδυνα θηλαστικά για τον άνθρωπο στην Αφρική. Ένα αποκαλυπτικό γεγονός είναι ότι ο Φαραώ Narmer (ο πρώτος φαραώ, που ένωσε την Άνω και την Κάτω Αίγυπτο), πέθανε ως αποτέλεσμα επίθεσης από ιπποπόταμο κατά τη διάρκεια ενός πάρτι κυνηγιού.
Mantodeans
Οι Μαντοδαίοι είναι ένα Τάγμα που περιλαμβάνει τις Μαντίδες, των οποίων ο πιο γνωστός εκπρόσωπος είναι οι προσευχόμενοι μάντιδες. Όλες οι μαντίδες τρώνε άλλα έντομα και ακόμη και τα μεγαλύτερα μπορούν να φάνε ποντίκια, βατράχους και άλλα μικρά σπονδυλωτά. Είναι πολύ επιθετικά έντομα, αλλά δεν είναι επικίνδυνα. Δεν έχουν δηλητήριο. Ασκούν περιστασιακά τον κανιβαλισμό.
Το Μαντί προσευχής διανέμεται σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Η επιθετικότητα των μαντίδων είναι αβλαβής για τον άνθρωπο, αλλά θανατηφόρα για άλλα έντομα.
Τα θηλυκά είναι μεγαλύτερα από τα αρσενικά και μερικά έχουν μια πολύ άσχημη συνήθεια: τρώνε τα αρσενικά ενώ ζευγαρώνουν ή μετά το τέλος, το πολύ…, κακό. Ακόμα κι αν η ερωτοτροπία του αρσενικού δεν την πείσει, μπορεί να έχει ένα σνακ πριν την πράξη.
Ένα άλλο τρομακτικό έθιμο είναι ότι όταν πιάνουν θήραμα αρχίζουν να το τρώνε ζωντανό, ενώ το θύμα παλεύει ανάμεσα στα οδοντωτά πόδια του. Το να παρακολουθείς πλάνα από ένα μαντί που προσεύχεται να κυνηγάει θήραμα, μόνο που το βλέπεις να το καταβροχθίζει ζωντανό είναι ένα τρομακτικό θέαμα.
Η φώκια της λεοπάρδαλης
Η λεοπάρ φώκια, Hydrurga leptonix, είναι ένα τρομερό και εξαιρετικά επιθετικό ζώο. Δεν φοβάται τίποτα και κανέναν. Σε σημείο που πολλοί βιολόγοι και φυσιοδίφες που μελετούν την πανίδα της Ανταρκτικής, αφήνουν για άλλους συναδέλφους τις ανακαλύψεις που μπορούν ακόμη να γίνουν για αυτόν τον τεράστιο άγνωστο φωκίδιο. Ο λόγος αυτής της απάθειας στη μελέτη του είναι ότι όταν σε βλέπει σε κυνηγάει.
Τα ενήλικα θηλυκά είναι μεγαλύτερα από τα αρσενικά, φτάνουν τα 4 μέτρα και ζυγίζουν 600 κιλά.
Συνήθης λεία του είναι ο αυτοκρατορικός πιγκουίνος, άλλες φώκιες, ψάρια, καλαμάρια και πτώματα. Οι φάλαινες δολοφόνοι και οι μεγάλοι καρχαρίες κυνηγούν νεαρές φώκιες λεοπάρδαλης, αλλά σπάνια επιτίθενται σε ενήλικες.
Οι φώκιες λεοπάρδαλης έχουν σχετικά μικρά στόματα για το μέγεθός τους, γι' αυτό χρησιμοποιούν μια βάναυση τεχνική κυνηγιού. Μόλις δαγκώσουν δυνατά οποιοδήποτε μέρος του θηράματός τους, κουνούν τα κεφάλια τους με εξαιρετική βία για να χτυπήσουν το θύμα τους στο έδαφος μέχρι να το τελειώσουν. Αν κυνηγήσουν στο νερό, κόβουν κομμάτια από το θήραμά τους.
Εικόνα μιας φώκιας λεοπάρδαλης από το National Geographic:
Herpestidae
Herpestidae είναι τα ζώα στα οποία οι μαγγούστες Επί του παρόντος υπάρχουν 33 είδη μαγκούστας και ένα κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η αξία και η επιθετικότητά τους. Διανέμονται σε όλη την Ευρασία και την αφρικανική ήπειρο. Το μέγεθος και το βάρος του κυμαίνονται μεταξύ 30 cm. και 280 g της νάνος μαγκούστας. στα 120 εκ., και 4 κιλά που ζυγίζει η λευκοουρά μαγκούστα.
Η Μαγκούστα, Herpestes ichneumon, είναι μια από τις πιο κοινές μαγκούστες. Αυτή η μαγκούστα, όπως και άλλα είδη herpestidae, έχουν φίδια στη διατροφή τους, μερικά από αυτά δηλητηριώδη. Η μαγκούστα έχει ύψος μέχρι 60 εκ. και το βάρος της κυμαίνεται από 2 έως 4 κιλά. Αν είναι στραμμένη στη γωνία, δεν διστάζει να αντιμετωπίσει λιοντάρια.
Οι μαγκούστες κατανέμονται σε όλες τις εύκρατες και ισημερινές ζώνες του πλανήτη. Στην αγροτική Ινδία είναι σύνηθες να υπάρχουν οικόσιτες μαγκούστες, των οποίων η λειτουργία είναι να κυνηγούν τρωκτικά, αλλά και φίδια κάθε είδους, συμπεριλαμβανομένων των κόμπρες.
Το πιο επικίνδυνο ζώο
Κάθε θηλυκό που προστατεύει τα μικρά της, ανεξάρτητα από το είδος της, μπορεί να γίνει εξαιρετικά επιθετική υπό ορισμένες συνθήκες. Το είδος δεν έχει σημασία. Μια μητέρα θα σκοτώσει ή θα σκοτωθεί για να προστατεύσει τους απογόνους της.
