Ο υπερθυρεοειδισμός της γάτας είναι μια από εκείνες τις ασθένειες που, στις περισσότερες περιπτώσεις, καταφέρνει να περάσει απαρατήρητη, εκδηλώνοντας μόνο όταν η υγεία του η γάτα είναι σοβαρά σε κίνδυνο.
Πρόκειται για μια πολύ συχνή παθολογία, ειδικά σε γάτες άνω των 7 ετών. Δεν είναι θανατηφόρο από μόνο του, αλλά συνεπάγεται επιπλοκές που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή του αιλουροειδούς, προσβάλλοντας πολλά από τα ζωτικά του όργανα. Γι' αυτό ο ιστότοπός μας σας παρουσιάζει αυτό το άρθρο σχετικά με τον υπερθυρεοειδισμός της γάτας, συμπτώματα και θεραπεία Συνεχίστε να διαβάζετε!
Τι είναι ο υπερθυρεοειδισμός της γάτας;
Πρόκειται για μια ασθένεια για την οποία υπάρχει τεκμηρίωση μόνο από το 1970. Είναι συχνή σε ηλικιωμένες γάτες, ειδικά σε όλες τις άνω των 10 ετών ετών, είναι πιο συχνή στη φυλή του Σιάμ.
Αποτελείται από αλλοίωση του σώματος λόγω της υπερπαραγωγής θυρεοειδικών ορμονών (Τ3 και Τ4). Εάν εντοπιστεί έγκαιρα, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ελέγχου και βελτίωσης, αλλά διαφορετικά, οι επιπλοκές που συνοδεύουν αυτή την υπερβολική έκκριση της ορμόνης είναι θανατηφόρα για τη γάτα.
Αιτίες υπερθυρεοειδισμού αιλουροειδών
Η κύρια αιτία του υπερθυρεοειδισμού είναι η αυξημένη παραγωγή θυρεοειδικής ορμόνης, Τ3 και Τ4. Αυτή η αύξηση οφείλεται, στις περισσότερες περιπτώσεις, σε μια διαταραχή που προκαλείται από μια ασθένεια που σχετίζεται με τους λοβούς του θυρεοειδούς
Η αιτία οφείλεται στο γεγονός ότι, καθώς μεγαλώνει το μέγεθος των λοβών, ως αποτέλεσμα της νόσου, η ορμόνη αρχίζει να εκκρίνει μεγαλύτερες ποσότητες, που επηρεάζει την ισορροπία ολόκληρου του οργανισμού.
Σε περίπου 10% των προσβεβλημένων αιλουροειδών, η ασθένεια προκαλείται από την παρουσία ενός καρκινώματος (καρκινογόνος μάζα), οπότε η πρόγνωση της βελτίωσης μειώνεται.
Συμπτώματα υπερθυρεοειδισμού σε γάτες
Ένα από τα προβλήματα με τον υπερθυρεοειδισμό είναι ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν υπάρχουν ξεκάθαρα σημάδια ασθένειας, αρχίζουν να εμφανίζονται όταν η παθολογία έχει ήδη προχωρήσει. Αυτό καθιστά απαραίτητο να παραμένετε σε επαγρύπνηση για τυχόν ανωμαλίες στη συμπεριφορά και στις συνήθειες του αιλουροειδών, για να εντοπίσετε έγκαιρα αυτή ή οποιαδήποτε άλλη πάθηση.
Συνήθως, ο ιδιοκτήτης της γάτας γνωρίζει ότι κάτι δεν πάει καλά όταν παρατηρεί ότι ο σύντροφός του τρώει τις ίδιες ή μεγαλύτερες ποσότητες φαγητού, αλλά δείχνει μια προφανή απώλεια βάρους.
Αυτό συνοδεύεται από άλλα προειδοποιητικά σημάδια, όπως:
- Χρόνια διάρροια
- Κατάθλιψη
- Υπερκινητικότητα
- Νευρική ή θλιβερή συμπεριφορά
- Συχνοί εμετοί
- Αδυναμία άλματος
- Απώλεια δύναμης
- Μαντί με κόμπους και απρόσεκτο
- Αρρυθμία
- Δύσπνοια
- Αποπροσανατολισμός
- Επιθετικότητα
- Ασυνήθιστες νυχτερινές φωνές
Αυτά τα συμπτώματα δεν εμφανίζονται όλα ταυτόχρονα, ούτε εμφανίζονται όλα ταυτόχρονα, αλλά εμφανίζονται προοδευτικά , οπότε αν παραμεληθούν μπορεί να παραβλεφθεί.
Αυξάνοντας την έκκριση του θυρεοειδούς, επηρεάζεται άμεσα η νεφρική λειτουργία, επομένως ανεφρική ανεπάρκειαείναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή της γάτας.
Πώς γίνεται η διάγνωση;
Καταρχήν, ο μετασχηματισμός στο μέγεθος που υφίστανται οι λοβοί του θυρεοειδούς είναι συνήθως αντιληπτός μόνο με το Ψηλαφίζοντας το λαιμό της γάταςΑυτό, φυσικά, δεν θα είναι αρκετό για να δώσει οριστική διάγνωση υπερθυρεοειδισμού, ούτε η απουσία αυτού του σημείου θα σημαίνει ότι το αιλουροειδές δεν πάσχει από τη νόσο.
Για βεβαιότητα, χρειάζονται διάφορες ιατρικές εξετάσεις. Το πιο σημαντικό από όλα είναι μια πλήρης εξέταση αίματος, στην οποία μπορεί να εκτιμηθεί όχι μόνο η κατάσταση των λευκών αιμοσφαιρίων και η υγεία του αιλουροειδούς γενικότερα, αλλά και τα επίπεδα των ηπατικών ενζύμων (απαραίτητα για την ανίχνευση νεφρικού προβλήματος).
Επιπλέον, συνιστάται ένα ηλεκτροκαρδιογράφημα για την αξιολόγηση της πιθανότητας καρδιακού προβλήματος, όπως αρρυθμία και ταχυκαρδία.
Θεραπεία του υπερθυρεοειδισμού σε γάτες
Όταν τα αποτελέσματα των μελετών δείχνουν θετικό αποτέλεσμα για τον υπερθυρεοειδισμό της γάτας, προτείνονται 3 τύποι θεραπειών. Η επιλογή του καθενός εξαρτάται όχι μόνο από τη χώρα διαμονής σας, καθώς μία από αυτές δεν είναι διαθέσιμη παγκοσμίως, αλλά και από την ηλικία, το βάρος και την κατάσταση της υγείας της γάτας, καθώς και από την πιθανότητα ηπατικών ή καρδιακών επιπλοκών:
- Η πρώτη επιλογή είναι χορήγηση αντιοειδών φαρμάκων, μια θεραπεία που πρέπει να εφαρμόζεται εφ’ όρου ζωής. Η επιλογή δεν είναι θεραπευτική, αφού δεν εξαλείφει την προέλευση του προβλήματος, αλλά μάλλον διατηρεί σταθερά τα επίπεδα της θυρεοειδικής ορμόνης. Μπορεί να εμφανιστούν ανεπιθύμητες ενέργειες, επομένως συνιστώνται κτηνιατρικοί έλεγχοι κάθε 3 μήνες για να επανεξεταστεί η δόση και να προσαρμοστεί εάν είναι απαραίτητο.
- Η δεύτερη επιλογή είναι η θυρεοειδεκτομή, η οποία είναι απλώς η αφαίρεση του θυρεοειδούς. Αυτό το μέτρο συνήθως εξαλείφει ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος, αν και υπάρχει αρκετά υψηλός κίνδυνος θνησιμότητας. Συνήθως εφαρμόζεται θεραπεία με ενεργά συστατικά και στη συνέχεια γίνεται χειρουργική επέμβαση, αφού με αυτόν τον τρόπο μειώνεται η φονικότητα της θεραπείας. Αυτή η λύση δεν πρέπει να επιλέγεται εάν η γάτα πάσχει από ηπατική νόσο ή διαβήτη.
- Η τελευταία δυνατότητα είναι η εφαρμογή θεραπείας με χρήση ραδιενεργού ιωδίου, που θεωρείται η καλύτερη επιλογή. Ωστόσο, δεν είναι διαθέσιμο σε όλες τις χώρες, καθώς δεν υπάρχουν κέντρα πυρηνικής ιατρικής για κατοικίδια.
Το ραδιενεργό ιώδιο αφαιρεί τον ιστό που έχει αναπτυχθεί ανώμαλα, αφήνοντας τον θυρεοειδή αδένα ανέπαφο και μειώνοντας τα επίπεδα έκκρισης ορμονών. Η θεραπεία χορηγείται υποδόρια και δεν αντιπροσωπεύει κανένα κίνδυνο; Επιπλέον, λιγότερο από το 10% των ασθενών χρειάζονται δεύτερη δόση, γεγονός που την καθιστά εξαιρετικά αποτελεσματική.
Υπάρχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα στην εφαρμογή καθεμίας από αυτές τις θεραπείες, συμβουλευτείτε τον κτηνίατρό σας θα μπορέσετε να βρείτε την καταλληλότερη επιλογή για το αιλουροειδές.
