Στον κόσμο των ζώων βρίσκουμε πολλά είδη που έχουν μοναδικά χαρακτηριστικά, γεγονός που σε πολλές περιπτώσεις τα κάνει ιδιαίτερα ιδιαίτερα. Ένα παράδειγμα αυτού βρίσκεται στις καμηλοπαρδάλεις, οι οποίες είναι εγγενείς στην Αφρική και διακρίνονται ως τα ψηλότερα ζώα της ξηράς που υπάρχουν. Οι καμηλοπαρδάλεις είναι μηρυκαστικά θηλαστικά, επομένως η διατροφή τους είναι αποκλειστικά φυτοφάγα, για την οποία χρησιμοποιούν τον τεράστιο λαιμό τους, τρώγοντας έτσι αποκλειστικά φυτά που κανένα άλλο ζώο δεν μπορεί να φτάσει αν δεν καταφέρει να σκαρφαλώσει.
Με την πάροδο του χρόνου υπήρξαν διαφορετικές υποθέσεις σχετικά με το γιατί οι καμηλοπαρδάλεις έχουν τόσο μακρύ λαιμό Έτσι, σε αυτό το άρθρο του site μας θέλουμε να παρουσιάσουμε πληροφορίες σχετικά με αυτό, ώστε να γνωρίζετε τα οφέλη και τα μειονεκτήματα που έχουν τα μέλη αυτών των ειδών χάρη σε αυτό το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό.
Χαρακτηριστικά λαιμού καμηλοπάρδαλης
Όταν βλέπουμε μια καμηλοπάρδαλη με λαιμό που μπορεί να φτάσει τα 2 μέτρα, μπορούμε να σκεφτούμε ότι η εσωτερική της ανατομία είναι εντελώς διαφορετική από αυτή άλλων αρτιοδάκτυλων ή οπληφόρων, στη σειρά στην οποία ανήκουν αυτά τα ζώα. Ωστόσο, οι μελέτες [1] έχουν δείξει ότι οι καμηλοπαρδάλεις, όπως και άλλα θηλαστικά (με εξαίρεση τρία γένη),έχουν επτά αυχενικοί σπόνδυλοι. Άρα ο μακρύς λαιμός τους δεν έχει επηρεάσει, τουλάχιστον δομικά, τη σπονδυλική τους στήλη.
Οι βασικές διαφορές που έχει η καμηλοπάρδαλη στους σπονδύλους της έχουν να κάνουν με ορισμένες εγκάρσιες τρύπες και σημαντική επιμήκυνση των σπονδυλικών κέντρων, που εξηγεί τελικά γιατί έχουν τόσο μακρύ λαιμό. Με αυτή την έννοια, και παρά τις ανόμοιες απόψεις, οι καμηλοπαρδάλεις έχουν σπονδυλική στήλη με τον ίδιο αριθμό δομικών μονάδων, αλλά σαφώς πιο επιμήκη.
Τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα περισσότερο από το ήμισυ της σπονδυλικής στήλης της καμηλοπάρδαλης να αποτελείται από επιμήκεις αυχενικούς σπονδύλους. Ενώ οι άλλοι σπόνδυλοι στη σπονδυλική στήλη είναι παρόμοιοι σε μήκος με άλλα οπληφόρα.
Με αυτή την έννοια, ο λαιμός της καμηλοπάρδαλης είναι μια προσαρμοστική πτυχή αυτού του ζώου που το κάνει μοναδικό και παρά τις διάφορες στάσεις για τους λόγους αυτού του εξελικτικού αποτελέσματος, εκτιμάται ότι οι περιβαλλοντικοί περιορισμοί πρέπει να είχαν σημαντικό ρόλο στο σχήμα αυτής της ιδιόμορφης δομής.
Γιατί οι καμηλοπαρδάλεις έχουν μακρύ λαιμό;
Η συζήτηση για το γιατί οι καμηλοπαρδάλεις έχουν τόσο μακρύ λαιμό, δεν είναι καθόλου πρόσφατη. Αντίθετα, έχουν περάσει αιώνες από τότε που ξεκίνησε. Ένας από τους πρώτους που υπέθεσαν ιδέες σχετικά με αυτό το γεγονός ήταν ο Γάλλος Jean-Baptiste de Lamarck (1744-1829), ο οποίος πρότεινε ότι αυτά τα ζώα είχαν προηγουμένως κοντό λαιμό, αλλά ότι τεντώνοντάς τον συνεχώς για να προσπαθούν να τρέφονται με τα φύλλα πιο ψηλά. στα δέντρα, αναπτύχθηκε αυτός ο νέος φαινότυπος, που ήταν ένα επίκτητο χαρακτηριστικό που προωθείται από το περιβάλλον και επίσης κληρονομικό. Ωστόσο, οι ιδέες του Lamark απορρίφθηκαν από την επιστημονική κοινότητα της εποχής.
Αργότερα, ο Κάρολος Δαρβίνος (1809-1882), υιοθέτησε τις εξελικτικές ιδέες του Lamark και διαπίστωσε ότι αυτό το γεγονός συνέβη μέσω μιας διαδικασίας γνωστής ως φυσικής επιλογής. Ο Δαρβίνος εξηγεί ότι οι καμηλοπαρδάλεις με μακρύτερο λαιμό επιβίωσαν σε εκείνες με μικρότερο λαιμό, καθώς μπορούσαν να συνεχίσουν να τρέφονται όταν τα κάτω φύλλα των δέντρων είχαν εξαντληθεί και αυτές κληρονόμησαν αυτόν τον χαρακτήρα στους απογόνους τους. Αυτό εξηγεί στη συνέχεια την εύνοια του χαρακτηριστικού του μακριού λαιμού ως γεγονός της φυσικής επιλογής, που συνδέεται με τον ανταγωνισμό για φαγητό.
Αν και οι ιδέες του Δαρβίνου, μαζί με την τρέχουσα επιστημονική πρόοδο, δεν έχουν αποκλειστεί εντελώς σχετικά με το γεγονός του μακρύ λαιμού των καμηλοπαρδάλεων, έχουν προκύψει και άλλες πιο πρόσφατες υποθέσεις. Το ένα συνδέεται ομοίως με την φυσική επιλογή, αλλά σε αυτή την περίπτωση σχετίζεται με τη σεξουαλική πτυχή. Σύμφωνα με αυτό, τα αρσενικά αυτής της ομάδας αναπτύσσουν μια μονομαχία γνωστή ως λαιμόκοψη, η οποία συνίσταται στο να αντικρίζουν ο ένας τον άλλο χρησιμοποιώντας τον λαιμό τους ως όπλα, έτσι ώστε να σπρώχνουν ο ένας τον άλλον και να κάνουν δύναμη στηρίζοντας τον ένα λαιμό στον άλλο. Το αρσενικό που κερδίζει αυτή την αντιπαράθεση επιτυγχάνει αναπαραγωγική επιτυχία με το θηλυκό, γεγονός που θα μπορούσε να εξηγήσει την ευνοϊκή ανάπτυξη, τη μονιμότητα και την κληρονομικότητα του χαρακτηριστικού του μακριού λαιμού στην ομάδα.
Δεδομένων των πτυχών που τέθηκαν, υπάρχουν θέσεις που εκφράζουν τον μη αποκλεισμό και των δύο μηχανισμών που προαναφέρθηκαν. Δηλαδή, η επιλογή για τον διαγωνισμό φαγητού και η σεξουαλική πτυχή, μπορεί να προήλθε συνολικά και ευνόησε την ανάπτυξη του μακριού λαιμού των καμηλοπαρδάλεων.
Αν και εξακολουθούν να λείπουν μελέτες για να αποδείξουν την εξελικτική σχέση, η πρόσφατη έρευνα [2] έχει κωδικοποιήσει τη γενετική αλληλουχία των καμηλοπαρδάλεων και βρήκε την παρουσία γονιδίων που έχουν αντίκτυπο στη σκελετική και καρδιαγγειακή ανάπτυξη αυτών των ζώων. Αν λοιπόν έχουν υποστεί κάποιες μικρές αλλαγές, θα μπορούσε να είναι η εξήγηση γιατί αυτά τα θηλαστικά έχουν γίνει τα ψηλότερα στον επίγειο κόσμο.
Μια άλλη ιδέα που έχει προταθεί είναι ότι οι καμηλοπαρδάλεις που κατοικούν στις καυτές αφρικανικές σαβάνες δεν είναι καλύτεροι ρυθμιστές της θερμότητας του σώματος από άλλα ζώα σε αυτόν τον βιότοπο. Έτσι, ο λαιμός μπορεί να έχει εξελιχθεί για να ευνοεί αυτή την όψη, αφού κατευθύνοντάς τον προς τον ήλιο, καταφέρνει να δημιουργήσει μια σκιά στο σώμα του, που του επιτρέπει να μειώσει την ηλιακή πρόσπτωση πάνω του, ρυθμίζοντας έτσι τη θερμοκρασία της φυσικής του δομής. Υπό αυτή την έννοια, αυτή η υπόθεση θα συνδεόταν με μια εξελικτική πτυχή που σχετίζεται με τη θερμορύθμιση του ζώου
Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα του μακριού λαιμού της καμηλοπάρδαλης
Χωρίς αμφιβολία, ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα του μακριού λαιμού της καμηλοπάρδαλης είναι Μπορεί να τρέφεται με τα φύλλα που βρίσκονται στα ψηλότερα μέρη των δέντρων, άρα αυτό το φαγητό είναι κατά κάποιο τρόπο αποκλειστικό σε αυτά τα ζώα. Μια άλλη πτυχή που τους ευνοεί είναι ότι όντας τόσο ψηλοί, μπορούν να δουν πιο εύκολα την παρουσία αρπακτικών στην περιοχή και να προετοιμαστούν για να προστατευτούν. Για παράδειγμα, παρουσία λιονταριών που είναι ένα από τα κύρια αρπακτικά τους όταν είναι ενήλικα.
Όσον αφορά τα μειονεκτήματα, μπορούμε να αναφέρουμε ότι ακριβώς το ιδιόμορφο ύψος τους τα κάνει ζώο που αναγνωρίζεται εύκολα σε κάποια απόσταση, άρα τα αρπακτικά δεν απαιτούν μεγάλη προσπάθεια για να τα βρουν. Υπό αυτή την έννοια, το μέγεθός τους δυσκολεύει την απόκρυψη. Επιπλέον, οι καμηλοπαρδάλεις απαιτούν ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό ανατομικό και φυσιολογικό σύστημα για να μπορούν να συντηρούνται επαρκώς, κάτι που συνεπάγεται την ανάγκη για μεγάλη ποσότητα τροφής και μεγάλη προσπάθεια για το σώμα τους, ειδικά στις περιβαλλοντικές συνθήκες στις οποίες ζουν.
