Συνήθως, όταν σκεφτόμαστε ιπτάμενα ζώα, το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό είναι εικόνες πουλιών. Όμως στο ζωικό βασίλειο υπάρχουν πολλά άλλα ιπτάμενα ζώα, από έντομα μέχρι θηλαστικά. Είναι αλήθεια ότι, μερικά από αυτά τα ζώα δεν πετούν, σχεδιάζουν μόνο ή έχουν δομές σώματος που τους επιτρέπουν να πηδούν από μεγάλα ύψη χωρίς να υποστούν ζημιά όταν φτάσουν το έδαφος.
Ακόμα κι έτσι, υπάρχουν ιπτάμενα θηλαστικά που έχουν στην πραγματικότητα την ικανότητα να πετούν, όχι απλώς να γλιστρούν, όπως οι νυχτερίδες. Σε αυτό το άρθρο στον ιστότοπό μας θα σας δείξουμε τα περίεργα χαρακτηριστικά των ιπτάμενων θηλαστικών Παρουσιάζουμε επίσης μια λίστα με φωτογραφίες από τα πιο αντιπροσωπευτικά είδη.
Χαρακτηριστικά των ιπτάμενων θηλαστικών
Με την πρώτη ματιά τα φτερά ενός πουλιού και μιας νυχτερίδας μπορεί να φαίνονται πολύ διαφορετικά. Τα πουλιά έχουν φτερά καλυμμένα με φτερά και νυχτερίδες με γούνα, αλλά κοιτάζοντας την δομή των οστών τους θα δούμε ότι έχουν τα ίδια οστά: βραχιόνιο, ακτίνα, ωλένη, καρποί, μετακάρπια και φάλαγγες.
Στα πτηνά λείπουν μερικά από τα οστά που αντιστοιχούν στον καρπό και το χέρι, ενώ στις νυχτερίδες δεν υπάρχουν. Αυτά έχουν επιμηκύνει απίστευτα τα μετακάρπια και τα φαλαγγικά οστά τους, διευρύνοντας το άκρο του φτερού, εκτός από τον αντίχειρα, ο οποίος διατηρεί το μικρό του μέγεθος και χρησιμοποιείται από νυχτερίδες για να περπατούν, να σκαρφαλώνουν ή να προσκολλώνται.
Για να πετάξουν, αυτά τα θηλαστικά έπρεπε να μειώνουν το σωματικό τους βάρος με τον ίδιο τρόπο που έκαναν τα πουλιά, μειώνοντας την πυκνότητα του τα οστά, καθιστώντας τα πιο πορώδη και λιγότερο βαριά για πτήση. Τα πίσω πόδια τους έχουν συρρικνωθεί και, επειδή είναι εύθραυστα κόκκαλα, δεν μπορούν να υποστηρίξουν το βάρος του όρθιου ζώου, γι’ αυτό και οι νυχτερίδες ξεκουράζονται με το κεφάλι κάτω.
Εκτός από τις νυχτερίδες, άλλα παραδείγματα ιπτάμενων θηλαστικών είναι οι ιπτάμενοι σκίουροι ή οι ιπτάμενοι λεμούριοι. Αυτά τα ζώα, αντί για φτερά, έχουν αναπτύξει μια άλλη στρατηγική πτήσης ή, καλύτερα να πούμε, ολίσθηση. Το δέρμα που βρίσκεται ανάμεσα στα μπροστινά και πίσω πόδια τους, και αυτό ανάμεσα στα πίσω πόδια και την ουρά τους, έχουν υποστεί υπερανάπτυξη, δημιουργώντας ένα είδος αλεξίπτωτο που σας επιτρέπουν να σχεδιάσουν.
Παρακάτω σας δείχνουμε μερικά είδη αυτής της περίεργης ομάδας θηλαστικών.
Καφέ νυχτερίδα καρακάξας (Myotis emarginatus)
Αυτή η νυχτερίδα έχει μέγεθος μεσαίο-μικρό, έχει μεγάλα αυτιά, καθώς και το ρύγχος της. Η γούνα του είναι κοκκινόξανθη στην πλάτη και πιο ανοιχτόχρωμη στην κοιλιά. Ζυγίζουν μεταξύ 5,5 και 11,5 γραμμάρια.
Είναι εγγενείς στην Ευρώπη, τη Νοτιοδυτική Ασία και τη Βορειοδυτική Αφρική. Προτιμούν πυκνούς, δασώδεις βιότοπους όπου ευδοκιμούν οι αράχνες, η κύρια πηγή τροφής τους. Φωλιάζουν σε σπηλαιώδεις περιοχές, είναι νυχτόβια και αφήνουν τα καταφύγιά τους λίγο πριν τη δύση του ηλίου, επιστρέφοντας πριν την αυγή.
Μεσαίο Νόκτυλο (Nyctalus noctula)
Τα μεσαία νυχτερίδες είναι νυχτερίδες μεγάλου μεγέθους, που φτάνουν τα 40 γραμμάρια σε βάρος. Έχουν σχετικά κοντά αυτιά σε αναλογία με το σώμα. Έχουν χρυσοκαφέ μαλλιά, συχνά κοκκινωπά. Οι περιοχές του σώματος που δεν έχουν τρίχες, όπως τα φτερά, τα αυτιά και το ρύγχος είναι πολύ σκούρες, σχεδόν μαύρες.
Κατανέμονται σε όλη την ευρασιατική ήπειρο, από την Ιβηρική χερσόνησο έως την Ιαπωνία, καθώς και τη Βόρεια Αφρική. Είναι επίσης ένα ρόπαλο από δασώδεις εκτάσεις, φωλιάζει σε κοιλότητες δέντρων, αν και μπορεί να βρεθεί και σε ρωγμές σε ανθρώπινα κτίρια.
Είναι από τις πρώτες νυχτερίδες που βγήκαν έξω για να πετάξουν, πριν νυχτώσει, ώστε να μπορούν να τις δουν να πετούν μαζί με πουλιά όπως π. ως χελιδόνια ή χελιδόνια. Είναι μερικώς μεταναστευτικά, στο τέλος του καλοκαιριού μεγάλο μέρος του πληθυσμού μετακινείται νότια.
Νυχτερίδα του νότιου κήπου (Eptesicus isabellinus)
Η νυχτερίδα του κήπου έχει μέγεθος μέτρια-μεγάλη Η γούνα της είναι κιτρινωπή. Έχει κοντά, τριγωνικά σκουρόχρωμα αυτιά, όπως το υπόλοιπο σώμα που δεν καλύπτεται από τρίχες. Τα θηλυκά είναι κάπως μεγαλύτερα από τα αρσενικά, φτάνοντας τα 24 γραμμάρια σε βάρος.
Οι πληθυσμοί τους κατανέμονται από τη βορειοδυτική Αφρική έως τα νότια της Ιβηρικής χερσονήσου. Τρέφεται με έντομα και ζει σε σχισμές βράχου, σπάνια σε δέντρα.
Βόρειος ιπτάμενος σκίουρος (Glaucomys sabrinus)
Οι ιπτάμενοι σκίουροι έχουν γκριζοκαφέ γούνα, εκτός από την κοιλιά τους, που είναι λευκή. Η ουρά τους είναι πεπλατυσμένη και έχουν μεγάλα μάτια καλά ανεπτυγμένα, αφού είναι νυκτόβια ζώα. Μπορούν να ζυγίζουν περισσότερο από 120 γραμμάρια.
Διανέμονται από την Αλάσκα έως τον βόρειο Καναδά Ζουν σε δάση κωνοφόρων, όπου αφθονούν τα δέντρα που παράγουν καρύδια. Η διατροφή τους είναι πολύ ποικίλη, μπορούν να τρώνε βελανίδια, ξηρούς καρπούς, άλλους σπόρους, μικρά φρούτα, λουλούδια, μανιτάρια, έντομα ακόμα και μικρά πουλιά. Φωλιάζουν στις τρύπες στα δέντρα και συνήθως έχουν δύο γέννες το χρόνο.
Νότιος ιπτάμενος σκίουρος (Glaucomys volans)
Αυτοί οι σκίουροι είναι πολύ παρόμοιοι με τον βόρειο ιπτάμενο σκίουρο, αλλά η γούνα τους είναι πιο ανοιχτή. Έχουν επίσης επίπεδη ουρά και μεγάλα μάτια, όπως τα βόρεια. Ζουν σε δασικές περιοχές από τον νότιο Καναδά μέχρι το Τέξας. Η διατροφή τους είναι παρόμοια με αυτή των βορείων ξαδερφών τους. Χρειάζονται τα δέντρα για να βρουν καταφύγιο στις ρωγμές και τη φωλιά τους.
Ιπτάμενος λεμούριος Φιλιππίνων (Cynocephalus volans)
Ο ιπτάμενος λεμούριος είναι ένα είδος θηλαστικού που κατοικεί ΜαλαισίαΕίναι σκούρο γκρι, με πιο ανοιχτόχρωμη κοιλιά. Όπως οι ιπτάμενοι σκίουροι, έχουν υπερβολική γούνα ανάμεσα στα πόδια και τις ουρές τους που τους επιτρέπει να γλιστρούν. Η ουρά του είναι σχεδόν όσο το σώμα. Μπορούν να ζυγίζουν περίπου 2 κιλά. Τρέφεται σχεδόν αποκλειστικά με φύλλα, άνθη και καρπούς.
Όταν οι θηλυκοί ιπτάμενοι λεμούριοι κάνουν μικρά, τους κρατούν στην κοιλιά τους μέχρι να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Με αυτά από πάνω πηδάνε και «πετούν». Κατοικούν σε δασώδεις εκτάσεις, στέκονται στο ψηλότερο μέρος των δέντρων. Είναι είδος ευάλωτο στην εξαφάνιση σύμφωνα με την IUCN, λόγω της καταστροφής του οικοτόπου του.
